ด้วยขนาดที่กว้างใหญ่ของประเทศ ทำให้จีนมีสภาพภูมิอากาศของแต่ละภูมิภาคที่แตกต่างกันมาก ฤดูกาลแยกอย่างชัดเจน ซึ่งเป็นผลมาจากอิทธิพลของลมมรสุม โดยแบ่งเป็น 4 ฤดู คือ ฤดูร้อน (ราวเดือนมิถุนายน - สิงหาคม) ฤดูใบไม้ร่วง (ราวเดือนกันยายน - พฤศจิกายน) ฤดูหนาว (ราวเดือนธันวาคม - กุมภาพันธ์) และฤดูใบไม้ผลิ (ราวเดือนมีนาคม - พฤษภาคม) เขตภาคกลางและตะวันออกเฉียงใต้ อากาศอบอุ่น ค่อนข้างอบอ้าว มีฝนตกชุก ภาคเหนือและตะวันออกเฉียงเหนือ อากาศแห้งแล้ง ภาคใต้ อากาศกึ่งเขตร้อน ฝนตกตลอดปี ฤดูร้อนยาวนาน อากาศร้อนอบอ้าว ฤดูหนาวสั้น อากาศเย็นสบาย ภาคตะวันออกเฉียงใต้มักเผชิญพายุใต้ฝุ่นในฤดูฝน ราวเดือนกรกฎาคมถึงกันยายน

ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน (People Repubic of China) หรือประเทศจีน ถือได้ว่าเป็นประเทศที่ใหญ่ที่สุด ในเอเชีย ทั้งในด้านพื้นที่และประชากร คือ ในด้านเนื้อที่ มีประมาณ 9,326,410 ตารางกิโลเมตร (พื้นที่ประเทศไทย 517,000 ตารางกิโลเมตร ใหญ่กว่าประเทศไทยประมาณ 18 เท่า) และด้านประชากรมีประมาณ 1.4 พันล้านกว่าคน จีนประกอบด้วยเทือกเขาสูงร้อยละ 30 ที่ราบสูงร้อยละ 27 เป็นแอ่งและทะเลทรายร้อยละ 17 เนินเขาร้อยละ 8 และที่ราบร้อยละ 13 โดยมีที่ราบที่เหมาะสำหรับทำกสิกรรมเพียงร้อยละ 11 จีนมีพรมแดนติดต่อกับประเทศเพื่อนบ้าน 14 ประเทศได้แก่ ทิศเหนือ จรดรัสเซีย มองโกเลีย และเกาหลีเหนือ ทิศใต้ จรดเวียดนาม ลาว พม่า อินเดีย ภูฐานและเนปาล ทิศตะวันตก จรดปากีสถาน อัฟกานิสถาน เคอร์จิกิสถาน ทาจิกิสถาน และคาซัสถาน

ประชากรในจีนประกอบด้วยชาวฮั่นถึง 91.9 % กระจายอยู่ในพื้นที่ทาง ตะวันออกเป็นส่วนใหญ่ นอกจากนี้ประเทศจีนยังมีชนกลุ่มน้อยถึง 55 ชนชาติโดย เช่น เผ่ามองโกล เผ่าเกาหลี เผ่าทิเบต เผ่าอูเกอ (ชนชาติที่อาศัยอยู่ในซินเกียง) รวมถึงเผ่าไต (อาศัยอยู่ในสิบสองปันนา) ซึ่งมี ประเพณีและวัฒนธรรมคล้ายคนไทย

• มีเขตการปกครอง 28 มณฑล (Provinces) เช่น มณฑลกวางตุ้ง (Guangdong Sheng) มณฑลซานตง (Shandong Sheng) มณฑลเสฉวน (Sichuan Sheng) รวมทั้งไต้หวัน เป็นต้น
• มี 5 เขตปกครองตนเอง (Autonomous regions) ได้แก่ มองโกเลียใน (Nei Menggu Zizhiqu) ซินเกียง (Xinjiang Weiwu'erzu Zizhiqu) ธิเบต (Xizhang Zizhiqu) กวางสี (Guangxi Zhuangzu Zizhiqu )และหนิงเซีย (Ningxia Huizu Zizhiqu)
• มี 4 เทศบาลเมือง ( Municipalities) คือ มหานครปักกิ่ง (Beijing Shi) มหานครเซี่ยงไฮ้ (Shanghai Shi) มหานครเทียนสิน (Tianjin Shi) และมหานครฉงชิ่ง (Chongqing Shi)
• มี 2 เขตปกครองพิเศษ (Special Administration regions) คือ ฮ่องกง และ มาเก๊า ตามหลักการหนึ่งประเทศสองระบบ

เขตปกครองระดับมณฑลและเขตปกครองตนเองทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของรัฐบาลกลาง แต่เนื่องจากเขตปกครองตนเองนั้น ประชากรโดยส่วนมากเป็นชนกลุ่มน้อย จึงได้รับสิทธิในการบริหารงานภายในของตนโดยอยู่ภายใต้กรอบนโยบายของรัฐบาลกลาง รวมทั้งการมีอิสระในการสืบทอดขนบธรรมเนียมประเพณีและภาษาประจำกลุ่ม

เมื่อมีการปกครองท้องถิ่นที่หลากหลายแล้วจะปกครองคนกว่าพันล้านคนอย่างไร การปกครองในจีนตั้งแต่ปี 1949 นั้น ใช้ระบบคอมมิวนิสต์แต่ในด้านเศรษฐกิจได้มีการนำระบบทุนนิยมมาใช้ตามนโยบายของ เติ้งเสี่ยวผิงที่ว่า " ไม่ว่าแมวจะสีอะไรขอให้จับหนูได้ก็พอ "

มาดูเรื่องของภาษาบ้าง ในอดีตจีนใช้รูปภาพแทนความหมายของสิ่งต่าง ๆ หรือที่เรียกว่า อักษรรูปภาพ ซึ่งตัวอักษรรูปภาพเหล่านี้ได้พัฒนามาเป็นตัวอักษรจีนในปัจจุบัน.

ตัวอักษรจีนในปัจจุบันแบ่งเป็นสองรูปแบบคือ ตัวอักษรอย่างง่าย (Chinese simplify character / Jian Ti Zi) และตัวอักษรดั้งเดิม (Chinese traditional character / Fan Ti Zi) ตัวอักษรอย่างง่ายถูกใช้ในจีนแผ่นดินใหญ่ ส่วนตัวอักษรดั้งเดิมยังถูกใช้ในไต้หวัน ฮ่องกง มาเก๊า เซี่ยงไฮ้และในหมู่ชาวจีนโพ้นทะเลรวมทั้งประเทศไทยในขณะนี้ด้วย

คำถามในใจของหลาย ๆ คนจะเกิดขึ้นทันทีว่าแล้วจะเรียนแบบไหนดีล่ะ ถ้าเป็นไปได้การรู้ทั้งสองแบบจะ เป็นประโยชน์ที่สุด แต่ในปัจจุบันแนวโน้ม ของความนิยมในการใช้ตัวอักษรแบบง่ายนั้นมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในส่วนของภาษาพูด หลายคนคงสงสัยว่า ไปเรียนเมืองใดภาษาจึงได้มาตรฐานที่สุดด้วยความจริงที่ว่า เมืองจีนมีพื้นที่ขนาดใหญ่มาก และในแต่ละท้องถิ่นต่างมีภาษาหรือสำเนียงพูดเป็นของตนเอง เช่น "ลื้ออ้ายขื้อตี่ก๋อ อั๋วอ้ายขื้อตะลัก" นี่คือภาษาที่มักจะได้ยินจากคนไทยเชื้อสายจีนซึ่งเป็นภาษาท้องถิ่นของเมืองซัวเถา (Shantou) ในมณฑลกวางตุ้ง ที่พวกเราคุ้นเคยซึ่งไม่สามารถใช้สื่อสารได้ในพื้นที่อื่น ๆ ของเมืองจีน ดังนั้นรัฐบาลกลางของจีน จึงได้กำหนดภาษาจีนกลาง (Putong Hua) ขึ้นมาเพื่อเป็นภาษากลางสำหรับสื่อสารกันทั่วประเทศ โดยทั่วไปคนทางภาคเหนือของจีนจะพูดภาษาจีนกลางได้ชัดเจนกว่า คนที่อาศัย อยุ่ทางภาคใต้

ดังนั้นถ้าคุณต้องการสื่อสารกับคนทั้งประเทศจีนแล้วก็จำเป็นต้องรู้จักภาษาจีนกลางเพราะเป็นภาษาที่ กลางมาตรฐานและเป็นภาษาราชการที่คนจีนส่วนใหญ่สามารถเข้าใจได้